Als kind vond ik de achterkant van een draaiorgel minstens zo intrigerend, want daar geschiedde een wonder. Daar werd een zigzag gevouwen boekwerk vol met gaatjes, pagina voor pagina, opgegeten door een mechanisch aangedreven werktuig. Die orgelman die aan het rad draaide was daar volgens mij verantwoordelijk voor. Ik verdenk hem ervan dat hij vandaag de dag alles bedient met een app. Draaiorgel te Zutphen, 30x24 cm., olieverf op linnen.
‘Wat ben je nou weer aan ’t doen? Weer een landschap. Ik zie in dit atelier niets anders dan landschappen, de één na de ander. Altijd weer landschappen. Kan je nou echt niet iets anders verzinnen? ’t Zijn trouwens ook ouwe landschappen. Ik weet niet of je ’t weet maar in een beetje hedendaags landschap staan windmolens, megastallen, bedrijventerreinen en vinex-wijken. Koeien zijn trouwens ook passé, die staan binnen. Oh ja…, en nog wat, Je landschappen lijken wel wat slecht onderhouden. Ik zie niks dan onkruid.’
Tijdens een expositie vroeg een klein meisje of ik alles kon tekenen. Toen zei ik dat ik alles wel aankon. ‘Kunt u ook vanillevla tekenen meneer?’ Dat bracht me aan het twijfelen. ‘Goeie vraag’, heb ik toen maar gezegd. 'Vanillevla…? Nee, dat gaat me niet lukken.’
Drenthe, 24x20 cm., contépotlood op papier.
Pagina 2 van 12