Zondag 14 februari. Na een week sneeuw en ijs zoals we dat in Nederland haast niet meer kennen gaat maandag de dooi intreden. Ik maakte intensief gebruik van deze periode om een paar sneeuwlandschappen te schilderen. Op deze zondag de laatste kans. Op het Landgoed 't Amelte in Gorssel is een meertje dat vooral bij oudere 'Gorsselenaren' bekend staat als het schaatsmeertje. Misschien wel omdat we midden in een pandemie zitten is er veel belangstelling en is het er behoorlijk druk. Ouders , kinderen en opa's en oma's komen nieuwsgierig kijken naar de vorderingen van mijn schilderwerk.

Hoelang bent u al bezig? Goh, wat snel. Bevriest de verf niet? Mag ik van u een foto maken? Mooi meneer, doet u dit voor uw werk? Ik babbel met de mensen soms ook terwijl ik doorwerk. Maar iedereen reageert altijd leuk en enthousiast, behalve één opa. 

Hij vertelde me verontwaardigd dat het morgen wegens dooi en ijzel 'code rood' zou worden. "De scholen blijven dicht", zei hij. "Te gevaarlijk voor de ouders die drie kilometer moeten rijden in hun suv om de kinderen naar school te brengen..., vroeger was er geen code rood en we hadden ook geen suv's".

---

Het is zondag 7 februari. Al enkele dagen geleden was er voorspeld dat er een flinke winterse periode aan zou komen met veel sneeuw en vorst. Dat is tegenwoordig best wel uniek in ons land. Het begon het bij mij te kriebelen want dan wil ik buiten schilderen. Dus op weg. Zelfs de korte autorit was best hachelijk. Het weinige verkeer reed stapvoets door de sneeuw. Er lag al ruim 20 cm.

Op het landgoed van Huize ’t Joppe bij Gorssel vond ik een mooi plekje in de luwte van het bos. En dat was wel nodig want er stond een harde ijskoude wind uit het oosten en de temperatuur was beneden nul. Maar ik was er op gekleed met thermo ondergoed, veel fleece en een tapijttegel om op te staan. Ik heb dit vaker gedaan. Ik had er echter niet op gerekend dat het de hele dag zou blijven sneeuwen. Sneeuw op het doek en op het palet, dus ook sneeuw door de verf. Sneeuwvlokken vermengd met olieverf worden kleine kristallen die niet meer smelten. De verf wordt heel dik en kleverig. Alsof er zand doorheen zit. Operatie mislukt besloot ik na een uur. Als de voorspelling uitkomt krijg ik nog wel een paar dagen de gelegenheid om het over te doen. Dus de veldezel blijft paraat.

---

Ik heb ze altijd bewonderd. Statige sfeervolle interieurs van oude rijkdom. Plafonds met uitbundige decoraties en kroonluchters, massieve lederen meubels en manshoge schoorsteenmantels. Familieportretten in ornamentale vergulde lijsten. Maar ook hou ik van de sfeer van klassieke theaters en grand café’s.

Het is begonnen toen ik in de zomer van 2020 een bezoek bracht aan Kasteel Slangenburg. Dit kasteel was ooit eigendom van een rijke adelijke Duitse familie. Ik heb naar aanleiding daarvan een klein schilderijtje gemaakt. Kijk op ‘schilderijen’ op deze website. Het schilderij heet ‘De Residentie’. Toen ben ik verder gaan zoeken en stuitte via een documentaire op de huiskamer van de italiaanse componist Pucinni in zijn landhuis in Lucca. Dat heeft me geïnspireerd tot het maken dit schilderij. Het is echter nog lang niet klaar, maar het sfeertje zit er al wel een beetje in. 120x80 cm. Ik wil nog dingen toevoegen, weglaten en veranderen. Deze eerste laag is opgezet met sterk verdunde acrylverf. Voor de volgende lagen gebruik ik steeds vettere olieverf.

---