De bloeiende heide dient jaarlijks te worden geschilderd heb ik mezelf voorgehouden. Deze keer op de Sprengenberg bij Haarle, Overijssel. Ik stond niet ver van het pad onder een dikke loofboom met mijn nieuwe pochade. Een vriendelijke mevrouw onderbrak haar wandeling en stak haar nieuwsgierigheid niet onder stoelen of banken.
Als je regelmatig buiten schildert ontstaan vaak dezelfde soort gesprekjes. Voorafgaand met de vraag of ze even mogen kijken en een foto mogen maken. Dat vind ik dan altijd goed maar altijd met de wedervraag of ik de foto dan ook mag ontvangen per mail. Zo ontstaat er een hele fotoreportage die ik dezelfde dag nog ontvang.
Heel vaak zijn het vrouwen trouwens die ook schilderen en dan laten ze op hun smartphone bloemstillevens zien, die eerst nog moeten worden opgezocht tussen foto’s van kleinkinderen, vakantiefoto’s en verjaardagsfeestjes. Het gevolg is dat ik op de hoogte wordt gesteld van allerlei familieperikelen. Zo zie je maar…, pleinair schilders worden vanzelf mensenkenners. En altijd is het leuk.