Dagelijks verneem ik van tv en radio de verschrikkingen van de crisis. Omdat alles twee kanten heeft wil ik iets kwijt over de positieve kanten, die ik ervaar. En die heb ik persoonlijk ook nodig om niet weg te zinken in de misere.
De lucht is zo schoon dat het heldere beeld van de Melkweg mij deed denken aan mijn kindertijd, 60 jaar geleden. De ondergaande zon heeft nog mooiere rode en gele kleuren. Door de afname van verkeerskabaal hoor ik veel meer vogelgezang. Ik geniet van de stilte die overheerst aan de normaal zo drukke provinciale weg, waarlangs ik woon. De bodem van de stadsgrachten wordt niet meer omwoeld door het vaarverkeer, waardoor het water helderder wordt. In de Utrechtse Oudegracht zag ik vissen en fietswrakken. En in de samenleving is eindelijk zorg, cultuur en onderwijs belangrijker dan winst, aandelen en bonussen.
Maar er is nog iets persoonlijks. Mijn exposities, de kunstroute, schilderclubs, lesgeven, lezingen houden, gym en yoga het ligt allemaal stil. Aanvankelijk vond ik dat heel vervelend, maar er was ook een ander gevoel. Ik had ineens alle tijd van de wereld. En toen kuierde ik op een vroege ochtend langs mijn eigen voordeur, waar ik al 14 jaar elke dag langsloop. En ineens zag ik een bijna romantisch beeld met mooie slagschaduwen van twee hangplanten die Janny had opgehangen aan weerszijden van de deur. Leren schilderen is leren kijken zeg ik altijd tegen mijn cursisten. MIJN VOORDEUR, olieverf op paneel 24x18 cm.