VERGEET ME NIET

Een plek waar de dood en het leven elkaar ontmoeten. Vroeger vond ik een kerkhof “not a place to be”. Sinds een schokkende gebeurtenis in mei 2002 ben ik naar veel dingen in het leven anders gaan kijken. Bijvoorbeeld naar een kerkhof. Vooral hele oude begraafplaatsen waarvan het onderhoud te wensen overlaat, vind ik mooi. Ze zijn een oase in een stressvolle en hectische samenleving. De tijd staat er stil. Meer dan een kerk is het voor mij een plaats van rust en bezinning. Vooral in kleine dorpjes in Engeland kwam ik ze tegen. Overwoekerde paden, scheefgezakte, bemoste zerken en doorgeroeste hekwerken. In Nederland ken ik dat niet. Bij ons is alles braaf gesnoeid, gemaaid en aangeharkt.
Soms zou ik wel willen dat iemand er naar vroeg: Heb je het een plekje kunnen geven na al die jaren? Of: Heb je het verwerkt? Ik zou er ook niet zo goed een antwoord op weten. Iemand die hetzelfde overkwam zei eens tegen me: Na een aantal jaren groeit er eelt op, maar de pijn blijft er soms doorheen komen. Zo voelt het ook voor mij. Mijn jongste zoon Erik is 25 jaar oud geworden. VERGEETMENIET, olieverf/marouflé, 24 x 18 cm.